Happy Birthday, Mr. Springsteen!

Happy Birthday, Bruce, in AAiOOWA

Inmiddels zijn we bijna 5 maanden van huis. Juist het weekend nadat we vertrokken, trad Bruce Springsteen met z'n E-Street Band op, op PinkPop. Niet de beste gelegenheid voor zo'n concert, maar je zou het toch niet willen missen. Wij dus toen wel.
Maar we werden gecompenseerd: wie wil er nu niet uitgenodigd worden op zijn feestje ter ere van zijn 60ste verjaardag? Beetje jammer dat er nog (veel) meer mensen uitgenodigd waren, maar dat krijg je als je populair bent....

Zijn toernee loopt nog tot eind november. Met als 'hoogtepunt' 5 concerten in 'zijn' staat New Jersey. Het toerschema wijzigde nogal eens en plots, op 21 augustus, kwamen we er via zijn website achter dat hij op 21 september zijn verjaardag vierde in Des Moines, Iowa, ofwel, zoals hij dat zij: 'AAiOOOOWA' (en bij de W de boventanden in de onderlip zetten, zoals wij dat in het oosten van het land zo goed kunnen...). De dag erop hebben we hem even laten weten dat we konden. Dat betekende wel dat ons hele reisschema overboord gezet werd voor minimaal 1 maand, en we dus langer in Nebraska zouden blijven, en ook naar Iowa zouden reizen. Laat in het jaar, qua temperatuur, maar het pakte voorbeeldig uit (vanochtend begrepen we dat ze in Omaha Nebraska nu al op sleetjes in de sneeuw lopen, en dat de mensen in Colorado vannacht ingesneeuwd raakten in hun auto's...).

Van Bill Bryson (The lost continent, het boek over zijn reis door een heleboel staten) begrepen we dat we Iowa en ZEKER Des Moines, over moesten slaan. Niets was minder waar: prachtige parken, mooie natuur en scenic byways, heerlijk weer, en de stad viel ook wel mee. Voorafgaand nog even wat gedronken en genuttigd in The Brewery Pub in downtown Des Moines (meen: 4th Street). Grote drukte (op maandagavond), met vooral al oudere fans die nog even wat wilden eten en drinken voordat ze naar de verjaardag gingen. Helaas kon je niet merken dat Bruce optrad (behalve aan de bezoekers; veel afgedragen t-shirts van optredens van hem van 10-tallen jaren geleden): de (vele) tv schermen bleven gewoon American Football tonen (de Iowa Hawkeyse hadden eindelijk eens gewonnen en de Nebraska Huskers kunnen ook dit jaar hun torenhoge verwachtingen niet waarmaken...).
Dat was enkele jaren geleden wel anders toen we naar John Mellencamp gingen in het River Bench Stadium aan de Ohio River gingen: we moesten 60 mijlen terug om een motelkamer te vinden en de hele terugweg werden Mellencamp nummers gedraaid op de radio.....
Enfin: het was in een football stadion. Dus behoorlijk kleiner dan een Kuip of Arena en ook niet helemaal uitverkocht. En het was een dynamisch, pompend en adrenaline opwekkende show! Tuurlijk na de 10th Avenue Freeze Out volgde Badlands (op onze trip naar de Badlands in South Dakota kwamen we er (pas...) achter dat dit nummer helemaal niet over DIE Badlands ging....
We hadden echt het idee dat hij het nodig vond om dit publiek op te zwepen met upbeat, harde nummers. .
De Des Moines Register (lokale krant) was laaiend enthousiast: de aanhef zei alles: “When times are hard, at least we have Bruce Springsteen to remind us that songs about hard times can still be fun”. Ze voelden zich ook wel trots dat Springsteen eindelijk, na 'decades' weer eens in Iowa optrad.
Tis zinloos om over alle 22 nummers in de setlist en 6 in de toegift (2 uur en 3 kwartier!!!) te bespreken. Maar er zaten briljantjes tussen: Natuurlijk Candy's Room (there are pictures of her heroes on the wall). Maar de meest bijzondere (en mooie) was toch wel: Incident on 57th Street. WIJ hadden dit nummer in elk geval niet eerder life uitgevoerd gezien. De 'harde' versie van Johnny 99 vonden wij niet geweldig (het publiek wel...). Satisfaction van The Rolling Stones vond ik mooi, omdat Springsteen dus zo'n artiest is die zich niet te groot voelt om ook dergelijke nummers van andere grootheden te spelen.
Vanuit de card board requests kwam ineens The Wanderer naar voren. Een nummer van ene Dion, maar wij kenden het alleen maar van Status Quo, en die Rick Parfitt en de zijnen waren niet bepaald een aanmoediging voor het nummer (was ook niet zo geweldig). Tuurlijk was American Land van de Pete Seeger Sessions in de toegift geweldig.
Mooi was ook dat hij bij Dancin' in the Dark een oma van 84 uit het publiek haalde: op felwitte gympen, een gloednieuw t-shirt van Springsteen aan, bepaalde ZIJ hoe er gedanst werd. Mooi om te zien. En toen dacht The Boss dat hij haar wel even in de armen kon nemen, om dan een dansje uit te voeren..... Nee dus: hoe iel ze er ook uitzag: dat kreeg hij niet voor elkaar (je wordt 60 of niet, moet je maar denken). Verder waren Steve (met een verwijziging naar The Sopranos waar hij een rol in heeft, en Nils Lofgren geweldig. En Clarence Clemons was mobieler dan vele andere keren daarvoor. Wel typisch om die Amerikanen vóór, tijdens en na het optreden rustig, onder welk nummer dan ook, te zien wegwandelen om even wat te drinken EN te eten te halen..... Maar ´they were havin´ a party´ en daar gaat het om!

PS: we hebben lang getwijfeld, maar uiteindelijk hebben we toch maar besloten om niet naar het concert van FarmAid 2009. FarmAid is een beweging van Amerikaanse artiesten om de lokale landbouwers een hart onder de riem te steken. Willie Nelson en John Mellencamp zijn er ieder jaar bij, met andere gasten. Enfin: dat concert was op 4 oktober jl, en daarvoor moesten we NOG verder naar het oosten rijden: St. Louis, Missouri. Dan hadden we het voor het invallen van de (koele) herfst nooit meer gered naar het zuiden (we slapen immers in een tentje...). Maar ook wel jammer: op een zondagmiddag vanaf 12 uur met families (kinderen beneden de 12 gratis entree!) naar optredens van John Mellencamp, Willie Nelson (!!!), Neil Young en Dave Matthews..... But you can't have it all!!!