Happy Birthday Isabel in de Shady Dell

Bisbee, 22 oktober 2009

Al 8 jaar geleden had ik dat artikeltje in het blad 'Amerika' uitgeknipt. Het ging over een raar trailerpark in het uiterste zuiden van Arizona. Met een prachtige diner, waar je heerlijk en ouderwets zou kunnen ontbijten en lunchen. En wetende dat Isabel altijd al zo'n trailerpark in America zou willen hebben. Dus een reservering via internet gemaakt op (wat ons betreft) de mooiste van de 12 oude trailers die er te huur stonden: een echte, glimmende Airstream uit 1957, ingericht met bijpassend vintage spulletjes uit de 50-er jaren.

Het park bestond al vanaf 1924 en zag er fantastisch uit. Alsof het nog steeds de jaren 50 van de vorige eeuw waren! Het was even gokken of het nog bestond, na al die jaren, want niets is veranderlijker dan de business in de VS!
Trailer merken als de El Rey en Spartanette: hier nooit van gehuurd, daar – althans toen – grote merken. En natuurlijk de Airstream, het enige bekende merk in Nederland (maar ook al de anderen waren van aluminium, alleen WIJ kennen ze niet).
Twee dagen de Airstream gehuurd via internet. Deze was 24 feet (ca. 8 meter) lang en had geen douche of toilet, maar die waren op het terrein en erg goed dus daaraan was wat ons betreft niets verloren. Ze hadden zelfs een platenwisselaar en een hele doos met oude 45 toeren singeltjes. Elvis, Fats, noem het maar op. En wij hadden, na 5 maanden rondreizen, ook weer het een en ander aan muziek gekocht, dat we gelijk konden proberen. Het was alsof de TASTE OF HONEY op haar verjaardag kwam: met Elvis, Bruce, Dinah Washington, Billy Holiday, Charly Parker, Chet Baker (sings!), Miles Davis, Bob Dylan, Brenda Lee, Neil Young.... En dat in zo'n entourage!
Isabel probeert op elke reis een mooie jurk uit die tijd te 'scoren' (maximaal: $15...), en dat lukte, samen met de pumps EN 10 TASTE bloesjes (je weet wel, die met die ruffles). Hetgeen dus gelijk, zonder dat we dat van tevoren wisten en in de beste setting, uitgeprobeerd worden.

Sparkling champagne, bijbehorende muziek en de 'aanwezigheid' van het TASTE sfeertje, maakten het uniek en onvergetelijk! En voor ons: weer eens wat anders na al het 'natuurgeweld' van de laatste maanden...

En niet vergeten, als je er toch komt, om 's ochtends even te ontbijten, of later overdag te lunchen in Dot's Diner, onderdeel van The Shady Dell!!!

'n Dagje naar het Strand...

En wat doe je, als je al zo lang zo ver van huis bent, je huis in Nederland, een land dat beneden de zeespiegel ligt en waar het gevecht met het water al eeuwen voortduurt? Juist, behalve – af en toe – naar huis, verlang je met name naar het water, de zee! Na de Valley of Fire bij Las Vegas, Arches, Bryce, Capitol Reef, Zion en de desert van Arizona, wil je gewoon even zon, zee, strand zien. Dus, zelfs zonder the weather channel geraadpleegd te hebben voor de weersverwachtingen aan de kust: we gaan! Hoe ging dat lullige nummer ook alweer, 'it never rains in southern california'?) West gereden. Nog even geaarzeld bi het Joshua Tree National Park voor een overnachting, maar gewoon doorgekacheld.


We kwamen uiteindelijk bij San Clemente Beach (State) Park uit. Het strand dat het verst van de Interstate aflag. Prachtig gelegen aan het strand (op de cliffs, maar met een idyllische wandeling naar het strand, incl. een tunneltje onder het spoortje door). Prachtig stuk strand en kustlijn, die ter breedte van het state park ook niet bebouwd was. Daar zag je alleen windsurfers en zwemmers (en sommige chinese vissers op het strand, tot onze verbazing). En de campground zelf bood veel schaduwrijke plekken, met grote sites.

Overdag hoorde je de snelweg HELEMAAL niet, je hoorde de kust en de golven stuwen. Maar 's nachts en in de vroege ochtend hoorde je de snelweg enorm goed. Alsof alles verder stil werd en de dikke vrachtwagens extra geluid produceerden. We moeten dat nog eens aan 'Wie weet waar Willem Wever woont' vragen, want dat geluidsissue hebben we al op veel meer plaatsen gehad. Gelukkig sliepen we de nachten goed en hadden we overdag – na de eerste ochtend-uren - nergens last van.


Wat doen we zoal de hele dag aan zee? Immers niets voor ons: kunnen slecht tegen de zon dus zonnebaden is er niet bij en surfen kunnen we ook al niet. Maar we hebben ons, tot onze eigen verbazing, 5 dagen lang uitstekend vermaakt. Het klimaat was behaaglijk. Met het zeewindje niet te warm, ook niet te koud. Het water in de Pacific Ocean was werkelijk HEERLIJK. Dus hebben we elke dag gezwommen en gedoken in de golven. Lekker uitwaaien en wandelen naar de pier van San Clemente voor een lekkere koffie of smoothie. Of de andere kant op tot de punt waar Richard Nixon (the big dick!) zijn buitenverblijf had (The west side White House)!

En na 5 dagen strand was het ook weer goed. Time to move on. Inmiddels was ik de laatste dag en nacht behoorlijk verkouden en ook grieperig geworden, maar zette het nog niet zo door. Wel goed om weg te gaan. So long voor de romantiek van het strand: de pelikanen, waar we (toch weer) onder zwommen, de kleine dolfijnen, (wel een stuk of 10), de prachtige nachten, de ontelbare sterren en de mysterieuze maan.... hoeveel meer kan een mens (zeker na al zolang zoveel moois gezien en beleefd te hebben) aan???

Happy Birthday, Mr. Springsteen!

Happy Birthday, Bruce, in AAiOOWA

Inmiddels zijn we bijna 5 maanden van huis. Juist het weekend nadat we vertrokken, trad Bruce Springsteen met z'n E-Street Band op, op PinkPop. Niet de beste gelegenheid voor zo'n concert, maar je zou het toch niet willen missen. Wij dus toen wel.
Maar we werden gecompenseerd: wie wil er nu niet uitgenodigd worden op zijn feestje ter ere van zijn 60ste verjaardag? Beetje jammer dat er nog (veel) meer mensen uitgenodigd waren, maar dat krijg je als je populair bent....

Zijn toernee loopt nog tot eind november. Met als 'hoogtepunt' 5 concerten in 'zijn' staat New Jersey. Het toerschema wijzigde nogal eens en plots, op 21 augustus, kwamen we er via zijn website achter dat hij op 21 september zijn verjaardag vierde in Des Moines, Iowa, ofwel, zoals hij dat zij: 'AAiOOOOWA' (en bij de W de boventanden in de onderlip zetten, zoals wij dat in het oosten van het land zo goed kunnen...). De dag erop hebben we hem even laten weten dat we konden. Dat betekende wel dat ons hele reisschema overboord gezet werd voor minimaal 1 maand, en we dus langer in Nebraska zouden blijven, en ook naar Iowa zouden reizen. Laat in het jaar, qua temperatuur, maar het pakte voorbeeldig uit (vanochtend begrepen we dat ze in Omaha Nebraska nu al op sleetjes in de sneeuw lopen, en dat de mensen in Colorado vannacht ingesneeuwd raakten in hun auto's...).

Van Bill Bryson (The lost continent, het boek over zijn reis door een heleboel staten) begrepen we dat we Iowa en ZEKER Des Moines, over moesten slaan. Niets was minder waar: prachtige parken, mooie natuur en scenic byways, heerlijk weer, en de stad viel ook wel mee. Voorafgaand nog even wat gedronken en genuttigd in The Brewery Pub in downtown Des Moines (meen: 4th Street). Grote drukte (op maandagavond), met vooral al oudere fans die nog even wat wilden eten en drinken voordat ze naar de verjaardag gingen. Helaas kon je niet merken dat Bruce optrad (behalve aan de bezoekers; veel afgedragen t-shirts van optredens van hem van 10-tallen jaren geleden): de (vele) tv schermen bleven gewoon American Football tonen (de Iowa Hawkeyse hadden eindelijk eens gewonnen en de Nebraska Huskers kunnen ook dit jaar hun torenhoge verwachtingen niet waarmaken...).
Dat was enkele jaren geleden wel anders toen we naar John Mellencamp gingen in het River Bench Stadium aan de Ohio River gingen: we moesten 60 mijlen terug om een motelkamer te vinden en de hele terugweg werden Mellencamp nummers gedraaid op de radio.....
Enfin: het was in een football stadion. Dus behoorlijk kleiner dan een Kuip of Arena en ook niet helemaal uitverkocht. En het was een dynamisch, pompend en adrenaline opwekkende show! Tuurlijk na de 10th Avenue Freeze Out volgde Badlands (op onze trip naar de Badlands in South Dakota kwamen we er (pas...) achter dat dit nummer helemaal niet over DIE Badlands ging....
We hadden echt het idee dat hij het nodig vond om dit publiek op te zwepen met upbeat, harde nummers. .
De Des Moines Register (lokale krant) was laaiend enthousiast: de aanhef zei alles: “When times are hard, at least we have Bruce Springsteen to remind us that songs about hard times can still be fun”. Ze voelden zich ook wel trots dat Springsteen eindelijk, na 'decades' weer eens in Iowa optrad.
Tis zinloos om over alle 22 nummers in de setlist en 6 in de toegift (2 uur en 3 kwartier!!!) te bespreken. Maar er zaten briljantjes tussen: Natuurlijk Candy's Room (there are pictures of her heroes on the wall). Maar de meest bijzondere (en mooie) was toch wel: Incident on 57th Street. WIJ hadden dit nummer in elk geval niet eerder life uitgevoerd gezien. De 'harde' versie van Johnny 99 vonden wij niet geweldig (het publiek wel...). Satisfaction van The Rolling Stones vond ik mooi, omdat Springsteen dus zo'n artiest is die zich niet te groot voelt om ook dergelijke nummers van andere grootheden te spelen.
Vanuit de card board requests kwam ineens The Wanderer naar voren. Een nummer van ene Dion, maar wij kenden het alleen maar van Status Quo, en die Rick Parfitt en de zijnen waren niet bepaald een aanmoediging voor het nummer (was ook niet zo geweldig). Tuurlijk was American Land van de Pete Seeger Sessions in de toegift geweldig.
Mooi was ook dat hij bij Dancin' in the Dark een oma van 84 uit het publiek haalde: op felwitte gympen, een gloednieuw t-shirt van Springsteen aan, bepaalde ZIJ hoe er gedanst werd. Mooi om te zien. En toen dacht The Boss dat hij haar wel even in de armen kon nemen, om dan een dansje uit te voeren..... Nee dus: hoe iel ze er ook uitzag: dat kreeg hij niet voor elkaar (je wordt 60 of niet, moet je maar denken). Verder waren Steve (met een verwijziging naar The Sopranos waar hij een rol in heeft, en Nils Lofgren geweldig. En Clarence Clemons was mobieler dan vele andere keren daarvoor. Wel typisch om die Amerikanen vóór, tijdens en na het optreden rustig, onder welk nummer dan ook, te zien wegwandelen om even wat te drinken EN te eten te halen..... Maar ´they were havin´ a party´ en daar gaat het om!

PS: we hebben lang getwijfeld, maar uiteindelijk hebben we toch maar besloten om niet naar het concert van FarmAid 2009. FarmAid is een beweging van Amerikaanse artiesten om de lokale landbouwers een hart onder de riem te steken. Willie Nelson en John Mellencamp zijn er ieder jaar bij, met andere gasten. Enfin: dat concert was op 4 oktober jl, en daarvoor moesten we NOG verder naar het oosten rijden: St. Louis, Missouri. Dan hadden we het voor het invallen van de (koele) herfst nooit meer gered naar het zuiden (we slapen immers in een tentje...). Maar ook wel jammer: op een zondagmiddag vanaf 12 uur met families (kinderen beneden de 12 gratis entree!) naar optredens van John Mellencamp, Willie Nelson (!!!), Neil Young en Dave Matthews..... But you can't have it all!!!

De beste Donuts van de (Mid) West

Misschien denkt de lezer dat we uitsluitend vakantie houden. Maar niets is minder waar. We houden diverse lijsten bij. Goede campings, goede (complete, goedkope, verse) supermarkten, de beste tenten, de beste luchtbedden, de meest voordelige reour-beleid-condities... Noem het maar. Maar de belangrijkste lijst is toch wel die van de beste donut shops in de (Mid) West. Voorwaar geen eenvoudige opdracht. Veel donut shops zijn geopend van 05.00 tot 11 uur (in de ochtend dus), en dan moet je er maar net zijn EN er moeten nog chocolat donuts zijn (die zijn immers het eerst uitverkocht, logisch toch???).

Welnu, op het gevaar af dat er nog een 'wild horse' verschijnt in de resterende vijf weken: hier istie dan:

1.Surfin Donuts in San Clemente, California (it never rains in Southern California).

Ongelooflijk, een donut shop gerund door (volgens ons) Philipijnen. Zeven dagen per week open van 4 tot 20 uur! Krokant beslag met (niet teveel en niet te overheersende) chocolade.

2. Connie's Blair Bakery in Blair, Nebraska.

Klein plaatsje ten noorden van Omaha. Blair kende ik alleen maar van 'The Blair Witch Project'; enge films en zo. Maar komen we hier langs. Niet in de mainstreet (die al min of meer uitgestorven was met veel dichtgetimmerde panden en gesloten winkels), maar een zijstraatje. Komen we binnen, zit daar een clubje oudere mensen gezellig (wel met plastic bekertjes) koffie te drinken, midden in de zaak. De oudere mevrouw helpt ons. Toen we de volgende dag terugkwamen (n.b. Vanuit Iowa) om nog enkele donuts te halen) stond de zoon (met een HELEBOEL tattoos) in de zaak. Dit ter geruststelling: bij veel zaken denk je dat het zal ophouden met de oudere generatie: geen opvolging, geen toekomst, dus dan betekent dat: einde verhaal.

3.Baker's Bakery & Cafe in Custer South Dakota.

HEEEEEERLIJK!!!! We waren er drie dagen langsgeweest, maar telkens te laat om de chocolat donuts nog aan te treffen. Op de dag dag dat we weer verder trokken voor de zekerheid nog 1x een poging gewaagd: alles, helemaal goed. Dus nog voordat we de city border bereikt hadden: terug en 2 'for the road'.

Zo, dat weten jullie dan ook weer. We vertellen niet over de slechte donuts, al dan niet met vulling of cake, in super slechte zaken (meestal zijn de oude Dunkin' Donut vestigingen daar een goed voorbeeld van). Maar ga je naar de States: these are the places to be!