We've made it to the Crater Lake (Oregon)!!!

3.0 (Win32)">

Het is zaterdag 20 juni. We staan op een prachtige campground, Susan Creek genaamd. Het bevindt zich op de H138, die van Roseburg, mooie middelgrote stad (voor US begrippen) met 22.000 inwoners, naar het prachtige Crater Lake. Blauwer kan je je water niet voorstellen, dus DAT MOETEN WE ZIEN.

Susan Creek ligt aan de N.Umquoia River en heeft (zelfs!) (schone) douches. Klein (weinig plaatsen) en voor ons een plek AAN (boven, uitkijkend) op de rivier. Op deze route zitten drie campgrounds van het Bureau of Land Management, en zij werken zonder reserveringen. Hetgeen voor ons handig is, want wij reserveren nooit, daar we ons van tevoren niet willen vastleggen. Bovendien zijn we niet steeds in de gelegenheid de online reservering te doen (die ook nog eens $ 7,50 kost). Doen we maar niet dus.

Enfin: onderweg naar het Crater Lake groeit onze twijfel over de juistheid van onze beslissing om een eigen auto te kopen met de minuut. En met de minuut stijgt het volume dat ergens bij de wielen, of onder de motor wordt veroorzaakt! Zoals de meesten wel weten zijn we technisch bepaald niet onderlegd (understatement). Maar dit is NIET GOED. BIJNA bij het Crater Lake aangekomen een check gevraagd bij een benzinepomp (dorpen, laat staan garages, vind je hier ECHT niet meer...). De man dacht dat 1 of meer van de schroeven die de motor vastzetten het had begeven. RUSTIG terugrijden was zijn advies (max. 50 miles (d.i. 80 km/u). Maar het kabaal werd luider en luider. Alsof we ook nog 1 of meer lekke banden hadden. Meermalen gestopt: geen lekke band of wat dan ook. En we hadden geen keus: DOOR. Na een laatste stop – het werd min of meer onhoudbaar – net weer opgetrokken en juist toen: het rechter voorwiel loopt, naast ons, onafhankelijk van ons en de auto, de heuvel naast ons op. Ofwel: we verliezen een wiel! En schuren met het resterende deel daarvan over het beton. Gelukkig met weinig snelheid en daarom staan we snel stel. Opvallend rustig stappen we uit. Nuchter zelfs. Tsja, probleempje...

Maar hoe nu verder: geen telefoon, geen plaatsjes om even naar toe te lopen, geen ANWB meldpunten langs de weg, geen verbinding (voor welke mobiele telefoon dan ook). EN OOK NIET ALLEEN: waar wij in Nederland bij pech-langs-de-weg gewoon doorrijden ('ik heb geen verstand van techniek', 'ze zullen inmiddels wel geholpen worden', 'ik kan toch niets doen' en 'mijn hele auto zit al vol, dus wat moet ik?') werkt dat hier totaal anders. Misschien omdat ze zelf ook geholpen willen worden als ze op zo'n punt (drukke weg, hellingen, onoverzichtelijke bocht) met pech stilstaan. Dus: het eerste uur dat we er stonden stopten meer dan 30 auto's. Van jong tot oud. Vrouwen alleen, volgestouwde trucks.... iedereen kwam informeren wat er was, of hulp onderweg was en of ze nog iets konden doen. EN: of het (hopelijk) een huurauto was? (Dan kost het wegslepen en de reparatie je immers niets). Hartverwarmend!

Na een uur en drie kwartier kwam er een State Patrol Sheriff langs, die opgeroepen was (waarschijnlijk 911 door de eerste 'hulp-aanbieders' die verderop, waar wel ontvangst was, gebeld hadden. Hij had in zijn eentje een gebied zo groot als de stedendriehoek Deventer – Apeldoorn – Zwolle met alles daartussen 'onder zich'. Vandaar dat het wat langer duurde voordat hij arriveerde.

Hij patrouilleerde zelfs met een boot op het Crater Lake en in de winter met een sno-mobile door de besneeuwde bergen! Checkte nog even dat een sleper onderweg was, legde wat waarschuwingsvuren op de weg en wachtte net zolang totdat de hulp er was!

Een half uurtje later verscheen de sleepservice met de prachtige naam: Clyde from Glide (dat laatste is een dorpje in de buurt van Roseburg), die ons naar een garage versleepte in Roseburg. Vér na 5 uur. Garagebedrijven dicht, autoverhuurbedrijven het hele weekend gesloten (hé guys, this is america!!!). Dus bracht de 'versleper' ons, met zijn eigen auto nog wel (!) terug naar onze campground (ca. 30 km). En dat op zijn 'vrije' zaterdagavond!

De garagehouder, Kevin O´Brien, was zowel zeer uiterst deskundig alsook betrokken. Hij heeft het zaakje weer helemaal op-en-top gemaakt. En in de tussentijd ook maar de olie ververst, wat lekkages en andere probleempjes (die we nog niet kenden) verholpen. En dus, back on the road again EN naar het Crater Lake. Zie de plaatjes. Onvergetelijk mooi en – in meerdere opzichten – een ervaring rijker. We hebben geluk gehad: we've made it to the Crater Lake!!!

PS: om het verhaaltje rondom de mini van even af te maken: nu we dit schrijven zitten we in Arco Idaho en is het 21 augustus (ruim twee maanden later). De auto is voor reparatie bij de garage. Nog een laatste overblijfsel van ons 'ongelukje', laten we maar zeggen...