Hoeveel kan een mens aan ? (Valentine, Nebraska)

Hoeveel kan een mens aan???

Zoals de lezer van deze blog inmiddels wel weet is dat we 6 maandern in de Verenigde Staten (en Canada) reizen. Niet om alles, ineens, te zien. Daarvoor zijn we hier al te regelmatig geweest. Tuurlijk willen we mooie dingen wel (of nog wel eens) zien. Maar belangrijker was ook het hier gewoon te 'zijn'. Ver weg van alles, terug op jezelf. Van onze reis is inmiddels ruim de helft verstreken. En laten we helder zijn: uitgerust zijn we nog lang niet! Wat wil je ook, met staten en de daarbij behorende parken en schoonheden als Arizona, California, Oregon, Washington, de Canadian Rockies, Idaho, Whyoming??? Zoveel moois te zien. Dat kan je geest eigenlijk niet aan. Van Rockies naar Custer State Park, met de grootste kudde vrijlopende bizons, Devils Tower, het houdt maar niet op. Een klein beetje hadden we dat wel verwacht: daarom hadden we ook Dakota (evt. Ook noord, maar dat komt er niet van) en Nebraska in ons schema opgenomen: saai, vlak, overwegend landbouwgebieden: dan hoef je even niet zoveel te zien. Dachten we. Maar komen we South Dakota binnen: WERKELIJK PRACHTIG! Met de Black Hills Forest, het Custers State Park, Mount Rushmore (met de vier presidenten uitgehakt uit de bergen), het monument voor Crazy Horse en Wounded Knee.... Ga daar maar rustig aan voorbij, of kijk ernaar zonder dat het iets met je doet.... Nee dus. Het is zelfs vandaar dat we soms bewust een camping kiezen die BUITEN de state parks en recreational areas gelegen is. Een mens moet immers ERGENS tot rust komen.
Tot besluit van South Dakota kwamen nog even de Badlands... we klagen bepaald niet, maar hoeveel kan een mens verdragen??? Alleen al om deze reden zijn we hier maar niet te lang gebleven en maar doorgereden naar Nebraska. We wilden naar een stadje, Valentine, puur om de naam. EN omdat er niets te doen zou zijn..... En toen, je raadt het al, bleek dat Valentine een prachtig plaatsje was, en is, en 'the heart of the Sandhills'. Met een prachtige rivier en omgeving, die 'je beslist gezien moet hebben'. Waar we slapen in het stadspark (hoewel, stad: 2.800 inwoners is voor Nebraska niet weinig, maar een stad is toch nog iets anders). Dit park ligt in een 'kom' tussen twee heuvels, met veel groen, een rivier, kortom: prachtig! Daar het behoorlijk hard waaide toen we Valentine binnenreden en we alleen maar campgrounds zagen die pal in de wind stonden zonder enig groen, was de vraag waar we het best terecht konden: ga naar het park, daar mag je – tot vijf nachten – gratis kamperen. Er zijn toiletten en zelfs (warme en prima) douches. Veilig (moet je in Nederland voor komen), met toezicht van stadswachten en politie ('Valentine Police', hoeveel fijner kan de man met het gezag zich presenteren?).
Waar we nu naar toe moeten om nog een beetje rust te krijgen: we weten het niet. Maar we zijn bang dat (zelfs) Nebraska TE mooi is om waar te zijn, en om kennis mee te maken. En als het dan een keertje niet voor de natuur is, dan nog steeds voor de mensen: aardig, open, toegankelijk, gemakkelijk. Kunnen wij nog wat van leren!